اسم دختر مذهبی نام پسر قرآنی دانلود

در شب نماز مى‏گذارند نمى‏نگريد؟! اينان زيباترين مردم هستند،

زيرا كه آنها در شب [با خداى سبحان خلوت كردند و] براى

پروردگار نماز گزاردند و خداوند هم آنان را از نور خود بپوشانيد

مقام محمود، پاداش نماز شب‏
[اى مريد راه سعادت!] در فضيلت شب زنده دارى اگر نبود جز همين آيه از قرآن كه مى‏فرمايد: و من الليل فتهجد به نافله لك عسى ان يبعثك ربك مقاماً محمودا كافى بود. پس سبحان الله! چقدر شأن اين عمل، بزرگ و ارزشش والاست كه خداوند جزاء و پاداش آن را مقام محمود قرار داده است.

سبك شماردن نماز شب‏
[اى سالك مجاهد!] در بلد الامين از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه هر كس نماز شب نخواند، از شيعيان ما نيست و در روايت ديگرى رسيده است كه مبغوض‏ترين خلق در نزد خدا كسى است كه شب، چون مردارى بيفتد و روز را به بطالت و تنبلى بگذارند

---

محرومان از نماز شب‏
[بدان اى عزيز كه‏] از رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) روايت شده كه فرمود: هر كس تمام شب را بخوابد، شيطان در گوش او بول مى‏كند و در روز قيامت مفلس و بى چيز به صحنه محشر قدم مى‏نهد و احدى نيست مگر اينكه براى او ملكى است كه هر شب دو بار او را بيدار مى‏كند و به او مى‏گويد: اى بنده خدا! برخيز و به ياد پروردگارت باش؛ دفعه سوم اگر توجهى نكرد، شيطان در گوش او بول مى‏كند. من مى‏گويم: مبادا به اين اخبار كافر شوى؛ بلكه به آنها ايمان بياور و من خدا را گواه مى‏گيرم كه بعضى از شب زنده‏داران را مى‏شناسم كه در اوايل كار، صداى آن ملكى كه او را با لفظ آقا از خواب بيدار مى‏نمود، مى‏شنيد. و اگر تو دلى داشته باشى، چه بسا كه اثراتى كه براى نماز شب رسيده است، دريافته‏اى. و اگر به اين فضيلت‏هاى كه براى نماز شب رسيده مؤمن باشى، آن را ترك نخواهى كرد و ضايع نخواهى ساخت، زيرا طبيعت انسان بر اين سرشه شده كه دوستدار خير و خوبى است. آيا در آن حديث قدسى نشنيدى كه ذات اقدس حق فرمود: بندگان من براى غروب خورشيد، همچون پرندگانى كه شامگاه شوق رفتن به آشيانه دارند، مشتاق هستند؟! و چگونه مى‏توان پذيرفت كه كسى به بعضى از اين فضايل براى نماز شب معتقد باشد و مشتاق رسيدن وقت آن نباشد؟! آيا همين انسان نيست كه در تقرب به سلاطين دنيايى و حكام اين جهان و خلوت با آنها از مال و اهل خود مى‏گذرد و چه بسا كه روح و زندگى خود را در اين راه فدا مى‏كند؟! و خداى متعال مى‏فرمايد: و الذين آمنوا اشد حباً لله. (و كسانى كه اهل ايمانند، محبت شان به خدا از هر دوستى و محبتى بيشتر و شديدتر است و كمال محبت را فقط به خدا مخصوص دارند).

---

عذرهاى غير موجه محرومين از نماز شب‏
[اى طالب مقام قرب حضرت دوست جل جلاله! به‏] كسى كه به بهانه غلبه خواب و بيدار نشدن براى انجام نماز شب، خود را در ترك آن معذور مى‏دارد توجهى ننما، چرا كه اين عذر از چند وجه مردود است، از جمله اين فرمايش حضرت على (عليه السلام) در جواب كسى كه گفت من ديشب به خواب ماندم و توفيق تهجد و شب زنده دارى نصيبم نشد، فرمود: تو مردى هستى كه گناهانت قيد و بندت شده است. و ديگر اين كه خواب ماندن از مثل امرى به اين بزرگى، غالباً غير ممكن است، آيا طالبان اين دنيا را نمى‏بينى كه اگر يكى از آنها را سلطان وقت، به خلوت فرا خواند، گرچه وقت ملاقات با او را دل شب قرار دهد، او به خواب نخواهد ماند، بلكه آن شب را از ترس اين كه مبادا به خواب بماند، كلاً بيدار بوده و پيوسته به فكر مجلس سلطان و صحبتش با او خواهد بود. و تو اگر در احوال خويش تأمل كنى، به يقين خواهى ديد كه اگر احتمال دهى كه كسى نيمه شب، مبلغ قابل توجهى پول برايت خواهد آورد، از شوق دست يابى به آن مال و ترس اين كه مبادا به واسطه خواب از دستت برود، قدرت بر خوابيدن نخواهى داشت! از همه اين‏ها گذشته، اگر واقعاً از اين خوف دارى كه به خواب بمانى، مى‏توانى نزد كسى كه تو را در وقت نماز بيدار كند بخوابى تا اين كه خود، عادت كنى. و خلاصه كلام اين كه اگر خواب، مانع دست يابى به اين فضيلت بزرگ شود، خوارى و ذلتى است كه مثلش در اين دنيا نيست‏.

عوامل سلب توفيق نماز شب و توصيه‏اى به محصلين علوم

---

‏
[اى سالك مراقب!] كسانى كه خواب را بر نماز شب ترجيح مى‏دهند، چند دسته هستند: دسته‏اى از آنها كسانى هستند كه اول شب را به شب نشينى و بيهودگى، به نيمه مى‏رسانند و به غيبت مؤمنين و آنچه كه از آن نهى شده، وقت خود را تلف مى‏كنند و معده خود را تا به حلقوم، از خوردنى‏ها پر مى‏كنند و سپس در بستر نرم و مكان راحتى به خواب مى‏روند و چنين خوابيده‏اى مسلماً براى نماز شب بيدار نخواهد شد؛ چرا كه او از ابتداى شب، اسباب خواب را فراهم مى‏كرد [نه اسباب بيدار شدن را ]بلكه مى‏توان گفت كه او به قصد بيدار شدن، به خواب نرفته تا بيدار شود، زيرا پرخورى، سبب بخار و سستى مى‏شود و آن هم موجب خواب زياد است‏ وبيدار بودن اول شب، از اسباب خواب در آخر شب است و همين طور بستر نرم و راحت، موجب زيادى خواب و سنگينى آن مى‏شود و چنين كسى اگر بيدار نشدن را بهانه كند، عذرش مردود خواهد بود؛ و مثل چنين كسى مثل كسى است كه دوايى كه موجب زايل شدن عقل است، در وقت نماز بياشامد و سپس عذر بياورد كه در وقت نماز بى‏هوش بوده. بلى گاه مى‏شود كه انسان خود را براى بيدار شدن مهيا مى‏كند و از آنچه كه باعث غلبه خواب مى‏شود كه در بالا بدان اشاره شد پرهيز مى‏كند و به آنچه كه در اخبار براى بيدار شدن رسيده متوسل مى‏شود، ولى باز در خواب مى‏ماند كه اين لطفى از جانب خداى متعال نسبت به بنده در سياسى امر او مى‏باشد؛ چرا كه اين امر يا بدين خاطر است او را از عجب محافظت كند و يا اينكه به خاطر تأسف شديد او بر از دست رفتن تهجد و نماز شب، اجر بيشترى و به او عنايت فرمايد. ولى آنچه كه از اخبار استفاده مى‏شود اين امر خيلى اندك و يكى دو شب بيش نخواهد بود491. و اما كسى كه به خاطر بيمارى و يا عذرى غير قابل اجتناب به خواب مى‏ماند،

اين نيز دو صورت دارد: يكى اينكه امر از جهت لطف خداوند نسبت به بنده باشد؛ مثلاً او را به مرضى گرفتار سازد و او در اين حال، از انجام نماز شب باز ماند كه همين خوابيدن در حال بيمارى براى او، فضيلتش از نماز شب و شب زنده‏دارى بيشتر خواهد بود و در اخبار آمده كه براى مثل چنين بنده‏اى، ثواب همان اعمالى كه در وقت صحت انجام مى‏داده، نوشته مى‏شود. و در بعضى از روايات هست كه محراب و مصلى و درب‏هاى آسمان كه اعمالش از آن بالاتر مى‏رفته بر او مى‏گريند. صورت دوم اين است كه اين امر به سبب گناهان بسيار او باشد و گناهانش سبب سلب توفيق او شده باشد. و بعضى از مردم هستند كه شيطان، از سمت راست بر آنها وارد مى‏شود و آنها را به خيال اينكه مطالعه، از تجهد و شب زنده‏دارى افضل است، از اين فضيلت عظمى باز مى‏دارد و چه بسا كه شب را تا نيمه به مطالعه از نماز هم برتر و فضيلتش بيشتر است و اين چيزى، جز غرور و فريب نيست؛ زيرا تحصيل علوم، گر چه به مراتب، از عبادات بدنى فضيلتش بيشتر است، ولى به شرطى و شروطى؛ از آن جمله يكى اينكه علم، از علوم نافعه باشد؛ ديگر اينكه تحصيل آن، طبق برنامه شرع باشد و چنين نباشد كه كسى در پى فرا گرفتن علمى كه تحصيل آن واجب كفايى است برود و علمى را؟ تحصيلش واجب عينى است، مهمل گذارد. مثلاً اگر براى انسان امكان داشت كه در امور شرعى از طريق تقليد به مسائل و احكام آن پى ببرد و در مورد تزكيه نفس و خودسازى هم به طريق تقليد و يا اجتهاد، به كسب علم بپردازد، اگر به يكباره علم تزكيه نفس را ترك گفت و در پى اين برآمد كه از طريق اجتهاد، به مسائل و احكام دست يابد، اين غير جايز است. همچنين اگر كسى از تحصيل علومى كه عيناً بر او واجب بوده، فارغ شد و در پى تحصيل علومى برآمد كه فراگيرى آن، واجب كفايى است؛ مى‏بايست رشته‏اى كه انتخاب مى‏كند، مهمترين و ضرورى‏تر رشته باشد و اگر غير اين را اختيار نمود و آنچه را كه ضرورى‏تر و مهم‏تر است، مهمل گذاشت به خصوص اگر هواى نفسانى هم در اين اختيار نقشى داشته باشد اينچنين تحصيل علمى، عبادت خدا نخواهد بود. و چه بسا كه انسان، تمام اين جوانب را در نظر بگيرد و در پى تحصيل آن علمى كه مهم‏تر و ضرورى‏تر است برآيد، ولى اكثر اوقات خود را صرف مقدماتى كند كه خيلى لازم نيست و تنها عامه مردم آن را فضيلت و مايه برترى مى‏دانند. شرط ديگر تحصيل علم اين است كه قربه الى الله باشد و اين از مشكل‏ترين شرايط و پيچيده‏ترين آنهاست و در اينجاست كه بسيارى، بر خاك افتادند و هلاك گشتند، خلاصه كلام اينكه تحصيل علم، بر آن صورتى كه مرضى خداوند بوده و از جمله عبادتى باشد كه خالصاً لله انجام گيرد، در خارج بسيار بسيار كم است و به گمان من در هر صد هزار، يك نفر بيش نيست كه تحصيلش بر اين روال باشد و يكى از دوستان متقى من كه به تحصيل علم اشتغال داشت مى‏گفت: من پس از مجاهدت‏هاى بسيار توانسته‏ام در تحصيل علم، خدا را هم شريك گردانم، تا چه رسد به اينكه خالصاً لله باشد.

و به جان خودم سوگند، حال اغلب محصلين متقى، چنين است؛ گرچه خود متوجه اين امر نيستند. حال، آنانكه از تقوا بهره‏اى ندارند و در تحصيل علوم، اغراض فاسدى براى آن‏هاست و به اين اميد كه با تحصيل علوم، بر حكومت در اموال و اعراض و نفوس مردمان دست يابند و به هواهاى نفسانى خود برسند، حالشان چگونه خواهد بود؟! كه بايد گفت: العياذ بالله و از اين دام‏ها و مهالك به او پناه برد. و چگونه مى‏شود كه انسان، تحصيل علم را از تجهد و شب زنده‏دارى و نماز شب افضل بداند، در حالى كه مردان متقى، براى تصحيح نيت خود در تحصيل علم، به نماز شب پناه مى‏بردند و درد خود، را با داورى شب زنده دارى و تضرع در دل شب، درمان مى‏نمودند. و به جان خودم سوگند كه براى تصحيح نيات واجبه عينيه، اين راه، بهترين راههاست و دستگيره محكمى است كه نبايد از آن دست كشيد.

مراقبه سالك در تهجد و شب زنده دارى‏
[اى طالب انس با حضرت دوست!] مؤمن مى‏بايست، از ابتداى روز و در اول شب به فكر تهيه اسباب تهجد و شب زنده دارى كه عبارت از خواب در روز و در اول شب و تهيه مكان مناسب و كتاب دعاء و آب وضوء و مسواك و چراغ است، براى خود باشد و در هنگام خوابيدن، آيه آخر سوره كهف‏ را به نيت اينكه در وقت نماز شب بيدار شود، قرائت است. هم چنين از رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) روايت شده كه كسى كه مى‏خواهد براى نماز شب برخيزد چون بسترش را آماده كرد، بگويد: اللهم لا تؤمنى مكرك و لا تنسنى ذكرك و لا تجعلنى من الغافلين، اقوم ساعه كذا؛ (بار الها! مرا از مكر خود ايمن مگردان و يادت را از يادم مبر و مرا در زمره غافلان قرار مده). بعد، ساعتى را كه مى‏خواهد براى نماز به پا خيزد در نظر آورد؛ خداوند ملكى را مأمور مى‏كند كه او را در همان ساعت، از خواب بيدار كند

تأثير حالات اول شب در تجهد آخر شب‏
[بدان اى طالب سحرخيزى كه‏] چون حالات اول شب، در توفيق آخر شب مؤثر است، لذا سزاوار است كه انسانى كه قصد تهجد دارد، بر وظايف و آداب خوابيدن، مواظبت داشته باشد تا توفيق قيام براى نماز شب نصيبش شود؛ و از وظايف مهم هنگام خواب، يكى محاسبه نفس مى‏باشد كه مى‏بايست كه از ابتداى وقتى كه در شب قبل، از خواب بيدار شده تا آن هنگامى كه مى‏خواهد براى خواب به بستر برود، تمام حركات و سكنات و اقوال و افعال خود را محاسبه كند؛ بعد به اين مطلب توجه داشته باشد كه خواب، برادر مرگ است و هنگام خواب، خدواند روح او را مى‏گيرد هم چنان كه روح مرده، گرفته مى‏شود و اين آيه شريفه را قرائت كند: الله يتوفى الانفس حين موتها و التى لم تمت فى منامها و خواب را مرگ صغير بداند و به اين حقيقت توجه داشته باشد، كه اگر روحش را خداوند به بدنش باز نگرداند، براى هميشه مرده است و لذا همان سخنى كه مردگان پس از مرگ بر زبان مى‏آورند، بگويد و اين آيه را تلاوت كند: رب ارجعون لعلى اعمل صالحاً و به خاطر داشته باشد كه همه آن كسانى كه به خواب رفتند، زبان حالشان همين بود و به اميد برخواستن سر به بالين برنداشتند و در جواب تقاضاى بازگشت آنها خطاب رسيد: كلا انها كلمه هو قائلها و من ورائهم برزخ الى يوم يبعثون و با طهارت و ياد خدا به بستر رود و از ادعيه و اذكارى كه در اين مورد رسيده، غفلت نكند و روح و نفس و قلب و قالب و تمام امور خود را به بسپارد و به زبان حال بگويد: به سوى خدا مى‏روم‏

وظايف سالكين در هنگام خواب‏
[اى عزيز!] وظايفى كه براى هنگام خواب در روايات آمده است، بسيار است، از آن جمله گفتن بسم الله در ابتداى ورود به بستر و قرائت آيه شريفه آمن الرسول در دل؛ و توجه به اشاراتى كه به تفضلات الهى در اين آيه شريفه شده و شفاعت پيامبر گرامى اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) داشته باشد و شكرگزار نعمت‏هاى خداوندى و شفاعت پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) باشد. سپس تسبيح حضرت زهرا (عليها السلام) و پس از آن قرائت سوره حمد و سه مرتبه يا يازده مرتبه سوره توحيد و بعد، اين دعا را سه مرتبه بخواند: يفعل الله ما يشاء بقدرته و يحكم ما يريد بعزته سپس آيه الكرسى و آيه شهدالله را تلاوت كند و استغفار نمايد و تسبيحات اربعه را بر زيان آورد و بر پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم) و آل آن بزرگوار (عليه السلام) و بر انبياى گذشته - صلوات الله عليهم اجمعين - صلوات و درود فرستد. و براى هر يك از اين‏ها فضايل بسيارى رسيده است. و چون به بستر رود، به طرف راست و رو به قبله همان گونه كه ميت را در قبر مى‏نهند، بخوابد و ذكر خدا بر لب داشته و به ياد خدا او باشد تا در همين حال، خواب بر او غلبه كند و اگر بدين گونه بخوابد، خوابش هم عبادت خواهد بود، بلكه روح او نزد خدا و در كنف و ظل عطوفت حق تعالى خواهد بود؛ بلكه چنين خوابى به مراتب از بيدارى غافلان، بهتر و والاتر است و اگر

بدين نحو به خواب رود، اميد است كه خداوند بر او به بعضى از

كرامات و بشارات خاص، به رؤيا و غير آن منت نهد،

                        چنانكه در اين آيه شريفه بدان اشاره نموده و مى‏فرمايد: و لهم البشرى فى الحيوه الدنيا و فى الاخره كه بشارت دنيا، به رؤياى صالحه تفسير شده است. و خدا را گواه مى‏گيرم

كه افرادى را مى‏شناسم كه در خواب، به زيارت بعضى از ائمه

(عليه السلام) نائل شده و از معارف جليله و اسرار خفيه‏اى از آنها سؤال نموده و جواب دريافت داشته است